Een week lang domineerde het het landelijke nieuws, het gehele OV zou gaan staken. Geen treinen, geen bussen en zelfs geen pontjes over het IJ.
Vorig jaar werd een landelijke staking nog op het laatste moment voorkomen met een CAO-akkoord dat onder andere meer loon, maatregelen om de werkdruk te verminderen en langere plaspauzes omvatte.
Deze nieuwe arbeidsvoorwaarden waren echter niet genoeg, want de afspraken van de regering rondom de pensioenleeftijd waren voldoende aanleiding om opnieuw een staking aan te kondigen die ditmaal niet kon worden afgewend.
Wat echter een groot verschil was met menig andere staking, was dat hier een Robin Hood-troefkaart werd ingezet. Onze mede belastingbetalers in het openbaar vervoer gingen namens iedere werkende Nederlander staken voor een acceptabel pensioenakkoord. Door de impact van een staking in het transport waar een groot deel van werkend en studerend Nederland afhankelijk van is zou de politiek wellicht eindelijk in beweging komen.
Onze dappere machinisten en chauffeurs zouden ervoor gaan zorgen dat de pensioenleeftijd, die sinds 1 januari staat op 66 jaar en 4 maanden, terug zou gaan naar 66 en daarna ook niet meer omhoog zal gaan naar de geplande 67 jaar in 2024. Bovendien moeten mensen met een zwaar beroep de kans krijgen zonder boetes vervroegd achter de geraniums te kunnen duiken.
Bij dit laatste punt ben ik dan benieuwd wie bepaalt of je een zwaar beroep hebt? Ik vermoed dat de stakende buschauffeur die dagelijks tussen Amsterdam Zuid en Kudelstaart pendelt zichzelf hier ook onder schaart en niet plaatsvervangend op de barricade stond voor die bouwvakker die op zijn 50e met een versleten rug loopt.
Deze bouwvakker heeft alleen de pech dat als hij een dagje het werk aan de verbouwing van metrolijn 51 neerlegt niet het hele land in rep en roer is. Of door metro werkzaamheden een weg nou 15 jaar of 15 jaar en één dag overhoop ligt maakt niemand veel uit. Hoogstwaarschijnlijk calculeert menig Amsterdammer toch al een vertraging in bij het in één zin vallen van de woorden ‘bouw’ en ‘metro’.
Zelf blijf ik volhouden dat de horeca één van de zwaarte sectoren is, maar daar hoor je sowieso niemand protesteren, want hier was tot voor kort überhaupt niet eens een CAO voor opgesteld. Bovendien geldtwederom dat een dag gezamenlijk het werk neerleggen totaal geen indruk zal maken. Een dagje nergens een cappuccino kunnen bestellen klinkt als elk dorp buiten de Randstad op een maandag.
Een week nadat de fietsers door de IJ-tunnel mochten om Amsterdam-Noord uit het pontjes isolement te halen en de NS-stations er de hele dag verlaten bijlagen is er dan wel snel resultaat in de vorm van een voorlopig pensioenakkoord. Tot 2024 zal de pensioenleeftijd worden bevroren op de huidige leeftijd van 66 jaar en 4 maanden. Daarna zal de leeftijd stijgen conform de leeftijdsverwachting. Ieder jaar dat we daarna gemiddeld ouder worden zullen we ook een jaar langer door moeten werken. Tot slot zal er worden gekeken naar een regeling waarmee werknemers met een zwaar beroep drie jaar eerder zonder boete uit dienst kunnen treden.
Zo hebben de mensen van het openbaar vervoer aangetoond dat staken dus weldegelijk zin heeft. Het blijft alleen wel een luxe machtspositie die voor maar heel weinig mensen is weggelegd en die pas impact heeft wanneer je er de dagelijkse routine van de working class 55-minners volledig mee kunt ontwrichten. Bovendien verandert de situatie enkel voor mensen die tussen 2020 en 2024 hun 67 kaarsjes uit mogen blazen. Iedereen die dat later pas mag is afhankelijk van hoe oud wij met zijn allen gaan worden.
Het overgrote deel van de mensen die niet op het werk en tentamens konden komen doordat ze geen auto voor de deur hebben, of vrij moeten regelen als de meester van zoonlief weer eens op het Malieveld staat schiet dus helemaal niets op met deze aanpassingen in het akkoord.
De enige hoop waar zij nog aan vast kunnen houden is dat die buschauffeur naar Kudelstaart zijn vorig jaar verworven langere plaspauze gebruikt om zijn shaggies te blijven roken zodat wellicht die gemiddelde levensverwachting niet verder zal stijgen.