Afgelopen week was er een reportage over de Marinedagen in Den Helder. Een evenement waarbij Defensie zich drie dagen inzet om zoveel mogelijk mensen geïnteresseerd te krijgen voor een functie als beschermer van onze vrede en veiligheid. Niets mis met wervingsacties en dat er een reportage over wordt gemaakt is ook prima. Wat echter opviel was dat het onderwerp niet werd aangekondigd met een titel als ‘Marinedagen’ maar met het woord ‘vrouwen’ in hoofdletters. Vervolgens kwamen er verschillende medewerkers van de Marine voor de camera die vertelden over hun beroep en, alsof ze er op waren gecast, allemaal zeiden dat ze vooral zoeken naar enthousiaste nieuwe collega’s waarbij geslacht en geaardheid totaal niet belangrijk zijn. Nou geloof ik zeker dat vrouwen net zo goed als mannen kunnen navigeren en een torpedo kunnen afvuren door de juiste knoppen in te drukken, maar of vrouwen dat ook willen is een tweede. En hoezo wordt iedere sector er beter op als wij vrouwen overal ruim vertegenwoordigd zijn? Natuurlijk besef ik mij dat ik het als Nederlandse vrouw zeer goed getroffen heb vergeleken anderen die als ‘het zwakkere geslacht’ zijn geboren in een masculiene samenleving. Alleen draaft de emancipatie hier soms wel erg ver door.
Niet alleen moeten we net zo goed vertegenwoordigd zijn in wat vroeger mannenwerk was, maar ook ons steeds meer als mannen kunnen gedragen. De kroeg is geen plek meer waar mannen onder elkaar zijn, want wij gaan mee bier drinken. En de urinoirs op festivals zijn ook niet meer veilig, want er bestaan tegenwoordig zelfs plastuiten zodat vrouwen staand hun behoefte kunnen doen. Bovendien moeten mannen ook meer op ons gaan lijken door te helpen in het huishouden en is hij anno 2017 op zijn sexyst als hij achter een kinderwagen loopt. Ondertussen zijn mannen ook werkelijk zelf gaan geloven dat ze zich meer als vrouwen moeten gedragen, want in Parijs rijden de buschauffeurs op zomerse dagen rond in rokjes. Weliswaar als een vorm van protest, maar tot voor kort zou de testosteron-helft van de samenleving dat absoluut niet hebben gedaan.
Terwijl vrouwen over het algemeen eerder in een spijkerbroek over straat gaan dan in een rokje, want dat kan worden gezien als provocatie wat je al snel een sletterig voorkomen geeft. Ik vermoed dat de raad van Amsterdam voornamelijk uit mannen bestaat die een doemscenario voor zich zagen waarin geen vrouw meer deze indruk wil wekken en het gehele straatbeeld zou bestaan uit mensen in unisex spijkerbroeken, want per 1 januari staat er in Amsterdam een boete van €190,- op het nasissen, nafluiten, of maken van seksistische opmerking naar onbekenden op straat. Vrouwen kunnen vanaf volgend jaar dus weer rustig de rokjes uit de kast toveren.
Voorlopig zal de handhaving gebeuren door toevallige heterdaadjes, maar als dat te weinig resultaat oplevert zal de gemeente gebruik gaan maken van lokagenten. Ik zie het al helemaal voor mij zo’n lokagent in een kort rokje en hoge hakken die gaat rond paraderen op de bouwplaats. Waarbij het vervolgens sowieso een spel wordt wie de leukste lokagent aan de haak slaat.
Uiteraard geldt het verbod niet enkel als het ‘slachtoffer’ een rokje draagt. Kennelijk zijn er meerdere mensen die het als zeer vervelend beschouwen dat bouwvakkers fluiten als ze langslopen. Tegen die mensen zou ik alleen maar willen zeggen dat ze het als een compliment moeten zien. Kennelijk is je houdbaarheidsdatum nog niet verstreken. Het lijkt het mij vervelender als je ’s ochtends een half uur voor de spiegel hebt gestaan om er tiptop uit te zien en niemand je opmerkt als je op straat loopt, of ben ik daar een uitzondering in?
De over-emancipatie kwam tot slot weer ter sprake met een persbericht van Unilever. Waarschijnlijk onder lichte dwang van de feministenbrigades gaat het bedrijf zich inzetten om de cliché gezinsrollen om te draaien. ‘’Het beeld dat op tv wordt geschetst moet niet een beeld zijn dat we als samenleving niet nastreven’, was de boodschap. Daar valt absoluut wat voor te zeggen, maar ten eerste is het de vraag of de consument hier ook op zit te wachten. In hoeverre is de verkoop van BMW erbij gebaad als er een vrouw rondrijdt in een sportwagen, of een man een Dr. Oetker kwarktaart probeert te maken. Deze reclames zijn er om de omzet van het bedrijf te vergroten en niet om een maatschappelijke boodschap uit te brengen. Als dat wel het geval is heb ik een betere boodschap die een ‘Thuisbezorgd.nl’ zou kunnen overdragen: In plaats van een groepje vrolijke dertigers die met zijn allen sushi bestellen kunnen ze hun meest voorname doelgroep aanspreken. De groep vijftig plussers die alleen thuis op de bank zit en depressief in hun lege koelkast staren, om uiteindelijk toch maar weer een curry laten afleveren. Hartstikke maatschappelijk verantwoord en zwaar onderbelicht ten opzichte van de emancipatiehype. Laten we die in andere landen voortzetten waar nog echte ongelijkheid is en hier stoppen voor we een samenleving overhouden die bestaat uit louter manwijven en watjes.