Het is december en in Noord Europa slaat de winter dan doorgaans een stuk harder toe dan hier. Doorgaans, want het kan ook voorkomen dat het toevallig even een weekje andersom is en er in Nederland meer sneeuw valt. Zo hadden wij vijf dagen temperaturen onder en rond het vriespunt, maar was de hoeveelheid sneeuw verwaarloosbaar in tegenstelling tot Nederland als ik de berichten op nu.nl mag geloven.
Vanochtend was onze korte vakantie voorbij en vertrokken we ver voor zonsopgang uit een sneeuwvrij land richting de overstapplaats in een wit Scandinavië waar we om half negen ’s ochtends weer uit zouden vertrekken.
Vijf kwartier later dan gepland was het dan inderdaad tijd om te boarden en het mooie is dat mensen die langer hebben moeten wachten dan de bedoeling was vervolgens ook sneller het vliegtuig in willen. Er overheerst ineens een onverklaarbare haast die enkel kan opleveren dat je een paar minuten eerder op je te krappe stoel zit, maar niet eerder zal vertrekken. Sterker nog, terwijl de sneeuw steeds feller naar beneden bleef dwarrelen, de tijd door bleef tikken en iedereen al lang op zijn plek zat kwam er bericht uit de cockpit. Vanwege sneeuwval op Schiphol kon er nog niet gevlogen worden. Hoe leg je dat uit aan een Scandinaviër?! ‘Ja, ik weet dat je straks zou komen, maar er ligt hier allemaal witte troep op de baan en we hebben geen idee wat we daarmee moeten doen dus blijf nog maar even staan waar je staat.’ Die hele crew heeft waarschijnlijk de ene na de andere grap over de Hollanders de cockpit in geslingerd terwijl wij het vliegtuig niet uit mochten tot er groen licht zou komen.
In de tussentijd zag ik achter elkaar andere toestellen vertrekken en landen terwijl een rij sneeuwschuivers die eruit zagen als geavanceerde brede maaidorsers als een locomotiefje op een speelgoed treinenbaan zijn achtjes draaide over de landingsbanen.
Ruim na de originele aankomsttijd in Amsterdam gaan we dan toch de lucht in en door alle nieuwsberichten over ‘code rood’ en de zware vertraging verwachtte ik decimeters sneeuw bij aankomst, maar dat valt toch wel tegen. Het restantje van gisteren ligt als natte drek langs de wegen en de nieuwe lading was nog niet naar beneden gekomen. Dit is voor Schiphol voldoende om alvast een paniek te zaaien en dat gaat ze bijzonder goed af. Er staan lange rijen bij de balies met gestrande reizigers die wanhopig een poging doen om nog iets te regelen om voor de nacht van dit chaotische vliegveld te kunnen ontsnappen. Ze lijken echter als ratten in de val te zitten want het aankomsttijdenbord kleurt bijna helemaal rood van alle vluchten die vertraagd of geannuleerd zijn.
Wij blijven hier ook niet langer dan nodig rondhangen, want er is nog een laatste level dat we moeten uitspelen om thuis te kunnen komen: De NS.
Volgens de dienstregeling gaat de eerstvolgende trein naar Amsterdam Centraal over tien minuten en dat zou normaal gesproken ruim voldoende moeten zijn. Echter, dan moet er wel genoeg saldo op de chipkaart staan want opladen op Schiphol is een tijdrovend geintje. Er staan namelijk altijd allemaal NS-nitwits voor je die uit het eindeloze digitale stappenplan een papieren treinkaartje uit het apparaat moeten zien te toveren. Dat valt deze NS-nitwits trouwens ook totaal niet kwalijk te nemen. Het is meer een reminder voor mijzelf en een tip aan iedereen, laad altijd je ov-chipkaart op voor je naar Schiphol gaat.
Gelukkig is op het spoor iedereen al net zo in paniek als boven waardoor de trein er nog lang niet is en de extra ingezette NS medewerkers al net zo veel weten over de verwachte aankomsttijden als de tweehonderd toeristen om mij heen op dit ondergrondse treinstation.
Na twintig minuten staan we dan knus opgepropt in de overvolle trein die in een slakkengangetje zijn weg vervolgt.
Al met al lijkt het geen optimale terugreis, maar in mijn optiek was het de kers op de taart van een geslaagde vakantie want ik heb mij kostelijk vermaakt om al het geklungel vandaag. Niet dat ik veel verstand heb van de exacte oorzaken achter deze eeuwige Hollandse kwelgeest. Ik wil ook best geloven dat de infrastructuur in Nederland complexer en drukker is dan in Scandinavë, waardoor er sneller een cascade van incidenten ontstaat en vertragingen steeds moeilijker zijn in te lopen. Ook zullen noordelijke landen beter zijn uitgerust op winterse omstandigheden. Waar Nederland uit een kosten-baten analyse heeft opgemaakt dat een volledige make-over van onze spoorwissels, bovenleidingen en al wat niet meer, niet rendabel is.
Het is op zich ook niet het einde van de wereld als er af en toe een verkeersinfarct ontstaat. Maar het is niet het beste visitekaartje naar het buitenland toe, dat het hele land plat ligt bij het kleinste sneeuwvlokje. Alleen al het aanschaffen van zo’n breed treintje sneeuwschuivers die achtjes gaan draaien geeft al een betere indruk. In plaats van de traktor, met een soort kiepbak voorop om sneeuw mee te schuiven, die ik vandaag over de baan zag crossen. Dan doen we in ieder geval nog een beetje alsof we niet het lulletje in de sneeuwklas willen zijn.
Roos