Nederland staat bekend om zijn fietscultuur. Er is een foto viral gegaan in de VS waarop een crazy mum met kind achterop, volle fietstassen, stuur bepakt, al bellend over de Amsterdamse grachten fietst. Zeker in de winter met wat sneeuw en ijzel kan fietsen een beproeving zijn, maar buiten de weersomstandigheden hebben wij weinig uitdaging in ons ritje naar werk, sportschool, of vrienden. De hoogste piek die we kunnen trotseren in de stad is waarschijnlijk de Magere Brug en die redden we net op onze oma-fietsen zonder versnellingen.
Niet dat ik onze fietscultuur af wil vallen, alles behalve. Het liefste zou ik zien dat het hele centrum autovrij was en fietspaden als brede boulevards de infrastructuur in de hele stad zouden domineren. Al mogen wij nu al niet klagen, want over het algemeen zijn auto’s en fietsen al gescheiden van elkaar. Dat is zeker niet het geval in Bogota, waar fietsers een steeds groter onderdeel van het verkeer worden als weerwoord op de ellenlange files door de hele stad. Als Kamikazepiloten crossen ze op mountainbikes zonder verlichting tussen het vierbaans verkeer door. Toegegeven, zolang ze niet worden doodgereden zijn ze sowieso eerder thuis dan het autoverkeer.
In een stad waar alle vier de seizoenen in één dag langs kunnen komen versnellen ze in hun regenponcho nog eens om de zoveelste helling op te komen. Deze forenzen rijden gewoon dagelijks een Amstel Goldrace om op hun werk te komen, maar dan met echte bergen. Ineens begreep ik waarom er relatief veel Colombianen meerijden in de Tour de France en waarom Nederlanders geen schijn van kans maken. Hordes Quintanaatjes en Bernalletjes die door de hoogte waar Bogota op ligt al hun standaard natuurlijke portie hemoglobine doping in hun lichaam hebben gieren. De gouden tip die ik iedereen met Tour ambities mee kan geven is: Ga een jaartje in Bogota wonen en doe alles op de fiets.
Mocht je nou een dagje niet willen fietsen hebben ze nog een andere leuke activiteit: de Montserrate. Een uitzichtpunt met een kerk waar je met een kabelbaan naartoe kunt gaan. Met de nadruk op ‘kunt’ want er is ook nog de sportieve optie. Een zigzaggend pad dat je lopend kan afleggen en in totaal een beklimming van 2700 meter maakt. Op zaterdag om vijf uur ‘s ochtends staat heel fit Bogota aan de voet van de berg om in hun hardloop outfit de klim aan te gaan. Met als bedoeling de tijd die nauwgelet geklokt wordt van vorige week te verbeteren en oprecht teleurgesteld te zijn als dit niet lukt. De echte die-hards gaan zelfs meerdere keren op en neer waarbij ze joggend omhoog- en rennend naar beneden gaan.
Ik was benieuwd naar deze lokale gymnastiek die wordt uitgevoerd voor de toeristen wakker zijn, want die zouden alleen maar in de weg lopen werd gezegd, en stond ook kwart voor zes tussen de Adidas en Nike pakjes in mijn spijkerbroek en met nep All-stars van de van Haren aan mijn voeten. De eerste 300 meter gingen prima, maar daarna ontdekte ik al snel het voordeel dat zij hadden van hun altitude-Hb-doping. Ik ga niet zeggen dat normaal in Nederland mijn longen altijd in topconditie zijn, maar op deze hoogte zonder bergtraining deden ze alsof ze door een rietje moesten ademen en moest ik mijn hart meerdere keren een pauze gunnen om het weer in een enigszins normaal tempo te laten kloppen.
Als motivatie staan er geregeld borden die aangeven op welke hoogte je je bevindt en hoe steil het volgende stuk zal zijn. Opzich bemoedigende borden, maar niet als je pas halverwege bent, je longen opnieuw doen of je doodgaat en zo’n hieperdepieper jogger je vrolijk voorbij huppelt. Toch bestaat opgeven natuurlijk niet en lukt het vanzelf wel een keertje om boven te komen. Zolang je maar aan je eigen conditie toegeeft en voldoende adempauzes neemt. In uiteindelijk een persoonlijk record, dat in schril contrast stond met de wekelijkse hobbelaars bereikte ik de top. Een top waar anderen ook nog even een sprintje trokken, aangezien de dienst in de kerk op het punt van beginnen stond. Nog uithijgend en water drinkend verzamelden de lopers zich in de banken, waar met luide Spaanse muziek de entree van de pastoor werd aangekondigd. Een uur lang hadden ze nu de tijd om bij te komen voor ze aan de afdaling konden beginnen. Volgende week vanaf vijf uur ‘s ochtends zullen ze zich weer aan de voet van de Montserratte verzamelen. In de tussentijd kunnen ze op de fiets over de steile hellingen en door weer en wind naar hun werk. Wat deze mensen doen doordeweeks en op hun vrije zaterdag is pure topsport.