Auteur: Middle of Northwhere

Het is een kruising waar ik bijna dagelijks oversteek. Waar een meubelwinkel, een ontmoetingscentrum en een Tweedehands winkel aan liggen. Waar de verkeerslichten zo beroerd staan afgesteld dat je ze bij voorbaat al negeert. Datzelfde kruispunt was gisteravond afgezet met rood-wit lint. Een tafereel dat de afgelopen jaren te vaak op straat te zien is geweest. Agenten, ambulancebroeders en rechercheurs die zich buigen over een wit laken midden op de stoep, dat wordt verlicht door de zwaailichten. Waar enkel soms nog schoenen onder uitsteken die getuigen van het feit dat hier zonet nog iemand over straat liep die er nu niet meer is.

Het macabere beeld van gisteravond was het gevolg van een eenzijdige schietpartij die verdacht veel weg had van een afrekening in het criminele circuit. Afrekeningen op zichzelf zijn niets nieuws, die bestaan al zolang als er criminelen bestaan. En die criminelen bestaan op hun beurt al zolang als dat er handel wordt bedreven.

Echter is er de afgelopen paar jaar wel één essentieel ding veranderd. Daar waar men vroeger bij een nieuwsbericht als deze gelijk voor zichzelf de conclusie trok ‘het zal wel een crimineel zijn geweest, eigen schuld dikke bult.’ is de aanname nu steeds vaker ‘het zal wel weer een vergismoord zijn geweest, de arme sloeber.’

Deze veranderde aanname is ook niet geheel onterecht. Back in the days had je een Holleeder die als een dictator zijn imperium in het gareel hield. Hij was het opperhoofd van de onderwereld en een ieder die aan die hiërarchie probeerde te tornen zou daar spijt van krijgen.

Laat ik eerst even vooropstellen dat ik hier niet goed ga praten wat deze Neus op zijn kerfstok heeft. Hij tekende je doodvonnis nog sneller dan een Sharia rechter, maar hij liet wel de juiste beoogde personen ombrengen. Deze ouderwetse Jordaan maffia was als het ware de Hudson’s Bay onder de maffia. Huurmoordenaars waren duur, maar je kreeg tenminste de garantie dat het klusje professioneel werd afgehandeld.

Tegenwoordig is de onderwereld versplinterd en zorgt de concurrentiestrijd ervoor dat alles sneller en goedkoper afgehandeld moet worden om niet uit de markt te liggen. Het gevolg is dat Hudson’s Bay kwaliteit van de huurmoordenaars is vervangen door een Wibra kwaliteit moordenaars. Vergismoord is een algemeen begrip geworden en doorgaans het gevolg van belabberd je huiswerk doen. Nou denk ik dat deze figuren sowieso nooit huiswerk hebben gemaakt in hun leven, anders hadden ze wel een beter vak dan dit geleerd, maar dat terzijde.

Niet iedereen die in een rode auto uit de parkeergarage komt is het beoogde doelwit en er zijn meerdere mensen die ‘s avonds met een wit petje op hun hond uitlaten. Een goede afrekening vergt tijd en kundigheid. Het lijkt nu soms of er bij een willekeurige randdebiel een pistool in zijn handen is gedrukt met informatie over het target die ongeveer net zo gedetailleerd is als bij een signalement van Opsporing Verzocht.

Het slachtoffer van gisteren is eerder in het nieuws geweest omdat hij zijn naam deelde met een voortvluchtige vrouwensmokkelaar waar hij met een beetje fantasie ook wel op leek. Hij deed destijds op tv zijn beklag dat hij hieronder leed en wilde nogmaals ten stelligste ontkennen iets met deze gezochte boef te maken te hebben. Wellicht heeft zijn Wibra-moordenaar dit filmpje niet gezien. Wellicht had het slachtoffer een boze ex die weldegelijk de juiste overhoop heeft geschoten. Of misschien bokste hij niet alleen tegen boksballen, maar ook tegen torenhoge schulden aan. Ik ken de beste man niet, dus ik kan er ook niet bij voorbaat zeker van zijn dat de vergis-moordenaar weer eens heeft toegeslagen.

Echter, als dit voor de zoveelste keer wel het geval is wordt het de hoogste tijd om dit voor eens en voor altijd te voorkomen. Ik heb zelf twee oplossingen waarmee wij een heel eind moeten gaan komen.

Allereerst moet de cocaïne lekker in Colombia blijven zodat die markt voor deze boefjes wegvalt. Geloof mij, als je zorgt dat je in goed gezelschap bent kun je ook zonder coke een hele nacht doorhalen op een paar biertjes.

Ten tweede zouden ze iedere opgepakte Wibra-maffioso een paar uurtjes in de cel bij de Neus moeten zetten. Dan kan hij ze een spoedcursus ‘je huiswerk doen’ geven. Daarna moeten deze getrainde boefjes ook weer vrijgelaten worden om hun opgedane kennis in de praktijk te brengen. Vanaf dan roeien ze weer netjes elkaar uit en voorkomen we verdere onschuldige slachtoffers.

Een week lang domineerde het het landelijke nieuws, het gehele OV zou gaan staken. Geen treinen, geen bussen en zelfs geen pontjes over het IJ.

Vorig jaar werd een landelijke staking nog op het laatste moment voorkomen met een CAO-akkoord dat onder andere meer loon, maatregelen om de werkdruk te verminderen en langere plaspauzes omvatte.

Deze nieuwe arbeidsvoorwaarden waren echter niet genoeg, want de afspraken van de regering rondom de pensioenleeftijd waren voldoende aanleiding om opnieuw een staking aan te kondigen die ditmaal niet kon worden afgewend.

Wat echter een groot verschil was met menig andere staking, was dat hier een Robin Hood-troefkaart werd ingezet. Onze mede belastingbetalers in het openbaar vervoer gingen namens iedere werkende Nederlander staken voor een acceptabel pensioenakkoord. Door de impact van een staking in het transport waar een groot deel van werkend en studerend Nederland afhankelijk van is zou de politiek wellicht eindelijk in beweging komen.

Onze dappere machinisten en chauffeurs zouden ervoor gaan zorgen dat de pensioenleeftijd, die sinds 1 januari staat op 66 jaar en 4 maanden, terug zou gaan naar 66 en daarna ook niet meer omhoog zal gaan naar de geplande 67 jaar in 2024. Bovendien moeten mensen met een zwaar beroep de kans krijgen zonder boetes vervroegd achter de geraniums te kunnen duiken.

Bij dit laatste punt ben ik dan benieuwd wie bepaalt of je een zwaar beroep hebt? Ik vermoed dat de stakende buschauffeur die dagelijks tussen Amsterdam Zuid en Kudelstaart pendelt zichzelf hier ook onder schaart en niet plaatsvervangend op de barricade stond voor die bouwvakker die op zijn 50e met een versleten rug loopt.

Deze bouwvakker heeft alleen de pech dat als hij een dagje het werk aan de verbouwing van metrolijn 51 neerlegt niet het hele land in rep en roer is. Of door metro werkzaamheden een weg nou 15 jaar of 15 jaar en één dag overhoop ligt maakt niemand veel uit. Hoogstwaarschijnlijk calculeert menig Amsterdammer toch al een vertraging in bij het in één zin vallen van de woorden ‘bouw’ en ‘metro’.

Zelf blijf ik volhouden dat de horeca één van de zwaarte sectoren is, maar daar hoor je sowieso niemand protesteren, want hier was tot voor kort überhaupt niet eens een CAO voor opgesteld. Bovendien geldtwederom dat een dag gezamenlijk het werk neerleggen totaal geen indruk zal maken. Een dagje nergens een cappuccino kunnen bestellen klinkt als elk dorp buiten de Randstad op een maandag.

Een week nadat de fietsers door de IJ-tunnel mochten om Amsterdam-Noord uit het pontjes isolement te halen en de NS-stations er de hele dag verlaten bijlagen is er dan wel snel resultaat in de vorm van een voorlopig pensioenakkoord. Tot 2024 zal de pensioenleeftijd worden bevroren op de huidige leeftijd van 66 jaar en 4 maanden. Daarna zal de leeftijd stijgen conform de leeftijdsverwachting. Ieder jaar dat we daarna gemiddeld ouder worden zullen we ook een jaar langer door moeten werken. Tot slot zal er worden gekeken naar een regeling waarmee werknemers met een zwaar beroep drie jaar eerder zonder boete uit dienst kunnen treden.

Zo hebben de mensen van het openbaar vervoer aangetoond dat staken dus weldegelijk zin heeft. Het blijft alleen wel een luxe machtspositie die voor maar heel weinig mensen is weggelegd en die pas impact heeft wanneer je er de dagelijkse routine van de working class 55-minners volledig mee kunt ontwrichten. Bovendien verandert de situatie enkel voor mensen die tussen 2020 en 2024 hun 67 kaarsjes uit mogen blazen. Iedereen die dat later pas mag is afhankelijk van hoe oud wij met zijn allen gaan worden.

Het overgrote deel van de mensen die niet op het werk en tentamens konden komen doordat ze geen auto voor de deur hebben, of vrij moeten regelen als de meester van zoonlief weer eens op het Malieveld staat schiet dus helemaal niets op met deze aanpassingen in het akkoord.

De enige hoop waar zij nog aan vast kunnen houden is dat die buschauffeur naar Kudelstaart zijn vorig jaar verworven langere plaspauze gebruikt om zijn shaggies te blijven roken zodat wellicht die gemiddelde levensverwachting niet verder zal stijgen.

Terwijl de kolderieke woerden in de sloot hun jaarlijkse groepsverkrachtingen zijn begonnen en de kikkers onder luid gekwaak het testosteron door hun glibberige voorkomen laten gieren maakt de lente niet bij iedereen wellustige gevoelens los.

In Rhenen zijn de vijf vruchtbare dagen die mevrouw panda jaarlijks kent opnieuw voorbij gegaan zonder dat meneer panda ook maar enige vorm van interesse toonde.

Daar waar het jonge mannetje, Xing Ya, op de site van de dierentuin wordt beschreven als ´een erg actieve macho die vooral graag de bladeren van bamboestengels eet.´ Nou wil ik dat laatste gedeelte van deze online bewering direct geloven aangezien het dieet van de gemiddelde panda nou niet echt afwijkend hiervan is. Meer twijfels heb ik bij het erg actief gedragen, omdat op dezelfde website staat dat het beste moment om deze kroonjuwelen van Rhenen te bezoeken het moment van voedertijd is en ze de rest van de dag voornamelijk bezig zijn met uitbuiken.

BIj het woordje ´macho´ haalt de website volledig zijn eigen geloofwaardigheid onderuit. Ik heb in het woordenboek opgezocht wat daar als definitie wordt gegeven aan dit woord en als dat ergens totaal niks mee te maken heeft is het wel een panda. Een macho is namelijk volgens de Van Dale ´een man die zich overdreven mannelijk en zijn moed, fysieke mannelijkheid, LIEFDE VOOR VROUWEN en agressiviteit tentoonspreidt.´ Niet echt een beschrijving die past bij het al twee jaar compleet negeren van je enige vrouwelijke gezelschap. Ik denk bij deze panda eerder aan Onslow, de bierdrinkende aseksuele nietsnut uit Keeping Up Appearances.

De bezoeker lijkt ook steeds minder geïnteresseerd te zijn in deze clowneske neefjes van de stoere grizzlies even verderop in het park. De verkoop van de bamboeburgers en pandapinda´s loopt terug en de mensenmassa hoeft niet meer gereguleerd te worden.

Toch jammer voor de investeerders, want het houden van panda´s is een dure hobby. De bouw alleen al van het verblijf kostte de dierentuin 7 miljoen euro en er is 15 jaar lang jaarlijks 8 ton overgemaakt naar China . De huursom van de beesten zelf nog buiten beschouwing gelaten. Het is dan ook niet enkel een romantische hoop op het wonder der natuur, maar zonder meer ook van groot financieel belang dat er zwart/witte mormeltjes geproduceerd gaan worden. Vorig jaar werd nog gedacht dat Ouwehands´ macho nog te jong was en daarom geen aanstalten maakte, maar dit jaar moest het er toch echt wel van komen. Daarbij hebben de verzorgers de kansen ook niet volledig aan het lot overgelaten. In de weken voorafgaand aan de vijf cruciale dagen werd onze Xing Ya onderworpen aan heuse audio pandaporno, kreeg hij training om op zijn achterpoten te kunnen staan en werd de oestrogenenstront van het vrouwtje in zijn verblijf gedeponeerd.

Ik heb niet kunnen achterhalen of Xing Ya was geslaagd voor zijn achterpoten examen en ook niet hoe pandaporno klinkt. Wel dat hij op het moment suprême liever wilde spelen. Nou heb ik mevrouw panda nooit in levende lijve gezien, laat staan door de ogen van een macho panda. Misschien is ze wel foeilelijk, of heeft ze iets heel gemeens gezegd in het Pandachinees waarna Xing Ya dacht ´Met jou doe ik het van ze lang zal ze leven niet, al was je de laatste panda op aarde.´

Echter, als hij deze gedachte inderdaad heeft druist dat in tegen alle wetten in de natuur. Zelfs de meest primitieve wezens beseffen dat er werk aan de winkel is om het voortbestaan van de soort te garanderen. De zalm en pa Zwarte weduwe hebben zelfs hun leven over voor hun eerste en laatste vrijpartij, waarvan je voor hun dan maar hoopt dat het een goede was, want ze kunnen het niet meer overdoen.

Het Chinese miljoenenkoppel heeft in ieder geval voor het komende jaar de pandapunten weer binnen, maar ik zou ze toch ook willen vragen alsjeblieft een keertje uit te sterven. Want het enige waar deze beesten mee fucken zijn de wetten van Darwin.

Soms vertrek ik uit een plaats zonder eigenlijk te weten hoe lang de reis zal duren en waar mijn volgende slaapplek zal zijn. Dit keer stapte ik in de nachtbus naar Medellin met de intentie daar een aantal nachten te blijven, maar het liep allemaal net even een beetje anders. Na een rit van zestien uur naast een jonge moeder met een krijsende baby kwam ik doodmoe om vijf uur ‘s ochtends aan in de busterminal van Medellin. De dag begon langzaam op gang te komen terwijl ik met een kop koffie in mijn hand op mijn telefoon door de hostel opties scrolde. Wat mij daarbij vooral opviel was dat de check-in zonder uitzondering overal pas na het middaguur was. Waarschijnlijk was het eerder ook wel mogelijk geweest om ergens een hangmat te claimen tot die tijd om de gemiste nachturen in te halen, maar die optie kwam op dat moment even niet in mijn hoofd op. Wel zag ik tussen de vertrekkende bussen eentje naar Turbo. Ik wist alleen dat er vanaf hier een boot ging naar een badplaats aan de grens met Panama, maar niet wat daar verder te doen was, hoe lang de busrit zou duren en of het de moeite waard zou zijn. Wel wist ik dat zolang ik niet naast een krijsende baby zou zitten, ik in ieder geval over een uurtje kon slapen.

De reis was lang genoeg om te ontdekken dat elke site zonder duidelijke redenen het afraadde om te overnachten in Turbo en dat de boot naar mijn gewenste badplaats enkel vroeg in de ochtend vertrok. Dat had ik niet helemaal aan zien komen, maar was ook geen ramp want een bus naar een ander dorp was zo gevonden en de volgende ochtend vertrok de boot netjes twee uur na de geplande vertrektijd naar de badplaats Capurgana. Deze speedboot waar ongeveer vijftig man in gepropt konden worden was een soort combinatie van twee Eftelingattracties. De golven waren dusdanig hoog dat het voelde alsof je in het piratenschip zat zonder veiligheidsbeugel. Alleen werd je er net zo zeiknat van als die attractie met die ronde rubberen kutbootjes.

Na anderhalf uur had gelukkig geen enkele golf dusdanig grip op de speedboot gekregen dat we waren gekapseist en kwamen we veilig, sommigen ietwat groenig en kotsend, aan wal. Het dorp zelf was niet veel aan en het befaamde strand wordt in deze tijd van het jaar opgeslokt door de golven, maar er was nog wel die andere trekpleister: een hike door de bossen naar de grens met Panama. Deze klim naar het buurland met vele vogels, vlinders en een brullende brulaap op de achtergrond was aardig wat ik ervan verwacht had, tot ik ineens in een heel andere werkelijkheid terechtkwam.

Daar bovenop de heuvel tussen de Panamese en Colombiaanse vlag stonden drie militairen die hun handen volhadden aan boze desparate Afrikanen die in half frans, half een ondefinieerbare taal van alles naar deze militairen schreeuwden. Ik kon er niet heel veel uit opmaken, maar wat ik eruit begreep probeerden ongeveer twintig mannen, vrouwen en kinderen, met soms een rugzak maar de meeste met slechts de penetrant ruikende kleren die ze droegen, Panama in te komen. Hier werden ze van weerhouden door de militairen die ze op hun beurt probeerden terug Colombia in te krijgen. Met als resultaat dat iedereen op de paar vierkante meter waar de grensovergang uit bestond bleef.

Ik ben bekend met de Afrikaanse bootvluchtelingen en de schokkende beelden van aangespoelde drenkelingen, maar ik wist niets van de route die zij nemen tussen Panama en Colombia. Het blijkt niet eens te gaan om een nieuwe route, want het hoogtepunt van de illegale toestroom was al in 2016 waarna Panama de grenscontrole heeft aangescherpt. Desalniettemin proberen er dagelijks naar schatting vijftig tot honderd Afrikanen, Nepalezen, Indiërs en Bengalen deze hindernis te trotseren met als uiteindelijk doel de Verenigde Staten. Net als de ‘Europese route’ wordt ook deze tocht voor veel geld aangeboden en geprezen als een stuk veiliger dan de Kamikazetocht over de Middellandse zee naar het verdeelde en door terreuracties bedreigde Europa.

Deze route begint voor de meesten met een vliegtuigvlucht naar Rio de Janeiro of Ecuador, vanwaar de tocht met trucks wordt voortgezet naar Turbo. Wat verklaarde voor mij achteraf waarom het zo werd afgeraden om te overnachten in deze stad. Dit is namelijk de plek waar de migranten worden opgevangen door de touroperators, mensenhandelaren die voor enorme bedragen een lift naar Panama zullen faciliteren. Deze lift houdt in dat ze zonder paspoortcontrole aan boord mogen van een stuk minder degelijke motorbootjes als waar ik op zat, maar in dezelfde kermisattractie. Zeker met de sterke wind in deze tijd van het jaar brengt dat dezelfde gevaren met zich mee die hun lotgenoten ondervonden toen ze Europa probeerden te bereiken. Vorige week is er nog een bootje verdwenen in de golven en spoelen de slachtoffers nu stuk voor stuk aan. Gelukkig komen de meeste wel aan de overkant en vergezellen de touroperators hen op de hike vol vogels en vlinders naar de heuvel om daar met de militairen te onderhandelen. Echter, zelfs als dit slaagt wacht er nog een lange tocht door de jungle zonder wegen of oriëntatiepunten. Ik stel mij de zuidelijke jungle van Panama een beetje voor als het Aiokigahara in Japan, ook wel bekend als het zelfmoordbos. Behalve dan dat deze mensen geen zelfmoord plegen, maar door ziekte en uitputting zich gewonnen moeten geven aan het eindeloze oerwoud.

Voor degenen die deze hel wel weten te trotseren wachten vervolgens nog een rits Centraal-Amerikaanse landen, de Mexicaanse droogte en als bonus de muur van Trump. Het percentage geslaagde missies om hun Utopia te bereiken scoort zwaar beroerd ten opzichte van degene die voor de Europese route naar een beter leven gingen. En wie het wel gehaald hebben zeggen dat ze met de wetenschap van nu de reis nooit zouden hebben afgelegd. Maar dat is de onwetendheid die je iemand opzoek naar een toekomst niet kwalijk kan nemen. Ze kennen allemaal wel iemand die is omgekomen voor de kust van Lesbos of Malta en ik zou de touroperator die mij vertelt een veilige route zonder boten te weten dan wellicht ook vertrouwen.

Waar degene die de grens niet weten te passeren eindigen is niet helemaal duidelijk. Ze worden niet op het vliegtuig naar land van herkost gestuurd, maar teruggestuurd naar Colombia. Daar lopen ze het risico te worden opgepakt, maar grotendeels verdwijnen ze waarschijnlijk in de steden om sombrero’s of iets dergelijks te verkopen in Cartagena.

De ochtend voor mijn vertrek uit Capurgana word ik rond vijf uur wakker door veelgejoel en ander kabaal. Later hoor ik dat het ook hier weer ging om migranten die hopen voor zonsopgang geen militairen tegen te komen. Ik vermoed echter dat dat ijdele hoop zal zijn en wellicht zitten ze nu nog steeds op dat ene heuveltje van een paar vierkante meter.

Er zijn in Colombia ontelbaar veel plekken de moeite waard om naartoe te gaan, maar helaas zal het nooit lukken om alles te zien. Daarvoor is het land te groot en de tijd vaak te kort. Toch zal iedereen aan het einde in ieder geval op één plek geweest zijn, namelijk Cartagena. De stad aan de Caribische zee kent een eeuwenoude citadel die nog bijna volledig wordt omringd door de originele stadsmuur. Sinds enige tijd biedt KLM zelfs directe vluchten aan naar deze bestemming vol kleurrijke huisjes, kerken en pleinen. Opzich begrijpelijk dat de pittoreske uitstraling een sterke aantrekkingskracht heeft op toeristen, die zich dan ook in grote getale door de oude stadsmuur naar de citadel laten voortstuwen. Vanaf dat moment ben je geheel overgeleverd aan de boobytrap Cartagena. Want als uitgehongerde muggen in een moeras word je van alle kanten belaagd door sombrero-, water-, vieze koekjes-, blikjes bier-, souvenirs-, en weet ik veel wat nog meer-verkopers. En dat is dan enkel overdag, want zodra de partymodus is aangezet wordt nachtbrakend Cartagena wakker. Dan duiken er ineens twaalfjarige cokedealertjes en vrouwen in te strakke rokjes, vergezeld door te oude Amerikanen op. Amerikanen die hand in hand lopen als zijnde ware liefde, maar ondertussen beide Google translate nodig hebben om elkaar iets te zeggen, daar is Tinder dan nog romantisch bij. Voor de Amerikanen die geen vriendin hoeven te kopen, omdat ze dat zelf wel kunnen regelen heeft Cartagena ook iets briljants uitgevonden: de Champeta. Een muziekstijl die zeker ook wel raakvlakken heeft met de beroemde Salsa, behalve dan dat de Champeta meer oogt als een soort geoorloofd aanranden. Zeker op het moment dat de dronken Gringo zich op de dansvloer begeeft om zijn dance moves aan de wereld te showen.

Wellicht was ik gewoon in verkeerd gezelschap, gezelschap dat te oud is voor de Spring Break maar daarvoor in de plaats een eigen 30+ break houdt onder de Cartageense zon om te ontsnappen aan de Amerikaanse winter.

Ik kan proberen er nog een gebagatelliseerd verhaal van te maken, maar de conclusie was dat ik deze stad vreselijk vond. Ik ergerde mij dood aan de opdringerige verkopers, aan de exorbitant hoge prijzen vergeleken met de rest van het land. Maar bovenal ergerde ik mij aan de manier hoe massatoerisme de stad over had genomen. Voor geen goud zou ik hier willen wonen en ik zou er ook zo snel mogelijk weer uit vertrekken. Dat heb ik ook gedaan, alleen was dat naar een eiland op een steenworp afstand. Om op dat eiland te komen moest ik naar de haven aan het strand met een taxi, waar al gelijk vijf muggen omheen zwermden voor je überhaupt was uitgestapt. De muggen proberen je allemaal vanaf het strand naar hun boot te krijgen waarbij de prijzen zeer variabel zijn. Echter, hoe dichter je de zee nadert, hoe sneller de koers van de boottarieven daalt. Ik was de muggen alleen al dusdanig zat dat ik een random andere boot pakte die al op het punt van vertrekken stond en de extra passagier enkel zag als bonus. Zo kon ik voor minder dan alle muggen vroegen naar het eiland vluchten met de skyline van Cartagana slechts als achtergrond voor twee dagen.

Met nog steeds vol zicht op de stad, maar zonder alle opdringerigheid begon ik mijn mening ook wat te relativeren. Want was mijn reden waarom ik een afkeer jegens deze stad had niet dezelfde als die ik anderen ook over Amsterdam heb horen geven. Ik had een hekel gekregen aan dit toeristische bolwerk zodra ik door de poorten van de oude stadsmuur was gelopen. Daarbuiten had de stad nog wel charme gehad. Had ik een lokale markt gezien, er waren behulpzame buschauffeurs en ook hier slapen de alcoholisten hun roes uit in de steeg. Kortom, was het een levende stad als zoveel anderen. Mensen die mij vertellen dat ze ooit in Amsterdam zijn geweest, maar dat niet nog eens zullen overdoen hadden nooit meer gezien dan de plekken waar ik nooit kom. Altijd schiet ik dan in de verdediging en zeg dat ze niet in het echte Amsterdam zijn geweest, enkel in Funfair-Amsterdam. Funfair-Amsterdam waar je wordt doodgegooid met flyers voor canalcruises, uitstapjes naar de Keukenhof en Volendam door verkopers die als muggen over het Damrak zwermen. Waar zodra de partymodus is aangezet nachtbrakend Amsterdam wakker wordt. Dan duiken er ineens cokedealers op die vervuilde heroïne aan de toeristen slijten. Vallen de dronken Britten kotsend uit de Coffeeshop en oogt de Champeta als een charmante dans ten opzichte van het lompe gespring in de Bubbels.

Dat al deze bachelor party- en don’t stop till you drop- toeristen niet verder komen dan de Funfair is ook prima, want dat houdt de rest van de stand tenminste leefbaar. Het aantal inwoners van Cartagena is redelijk vergelijkbaar met dat van Amsterdam en de vreselijke citadel omvat niet veel meer dan ons Red Light district tot aan de Nieuwendijk. Kortom hoe meer ik vanuit dit perspectief keek, hoe meer overeenkomsten ik zag tussen de stad waarvan ik zei er nooit meer naar terug te willen en de stad waarvan ik zeg nooit te willen verruilen voor een andere stad binnen Nederland. Betekende dit dan dat ik mijn mening over Cartagena volledig had herzien en eenmaal terug van het eiland het een nieuwe kans ging geven? Zeker niet, ik heb nog snel een gratis Gele koorts vaccin gehaald en 12cm van mijn haar gedoneerd voor een pruik. Zo loopt er toch nog iets van mij daar rond over een paar weken, maar zelf ben ik direct daarna vetrokken uit dit toeristenbolwerk.

Nederland staat bekend om zijn fietscultuur. Er is een foto viral gegaan in de VS waarop een crazy mum met kind achterop, volle fietstassen, stuur bepakt, al bellend over de Amsterdamse grachten fietst. Zeker in de winter met wat sneeuw en ijzel kan fietsen een beproeving zijn, maar buiten de weersomstandigheden hebben wij weinig uitdaging in ons ritje naar werk, sportschool, of vrienden. De hoogste piek die we kunnen trotseren in de stad is waarschijnlijk de Magere Brug en die redden we net op onze oma-fietsen zonder versnellingen.

Niet dat ik onze fietscultuur af wil vallen, alles behalve. Het liefste zou ik zien dat het hele centrum autovrij was en fietspaden als brede boulevards de infrastructuur in de hele stad zouden domineren. Al mogen wij nu al niet klagen, want over het algemeen zijn auto’s en fietsen al gescheiden van elkaar. Dat is zeker niet het geval in Bogota, waar fietsers een steeds groter onderdeel van het verkeer worden als weerwoord op de ellenlange files door de hele stad. Als Kamikazepiloten crossen ze op mountainbikes zonder verlichting tussen het vierbaans verkeer door. Toegegeven, zolang ze niet worden doodgereden zijn ze sowieso eerder thuis dan het autoverkeer.

In een stad waar alle vier de seizoenen in één dag langs kunnen komen versnellen ze in hun regenponcho nog eens om de zoveelste helling op te komen. Deze forenzen rijden gewoon dagelijks een Amstel Goldrace om op hun werk te komen, maar dan met echte bergen. Ineens begreep ik waarom er relatief veel Colombianen meerijden in de Tour de France en waarom Nederlanders geen schijn van kans maken. Hordes Quintanaatjes en Bernalletjes die door de hoogte waar Bogota op ligt al hun standaard natuurlijke portie hemoglobine doping in hun lichaam hebben gieren. De gouden tip die ik iedereen met Tour ambities mee kan geven is: Ga een jaartje in Bogota wonen en doe alles op de fiets.

Mocht je nou een dagje niet willen fietsen hebben ze nog een andere leuke activiteit: de Montserrate. Een uitzichtpunt met een kerk waar je met een kabelbaan naartoe kunt gaan. Met de nadruk op ‘kunt’ want er is ook nog de sportieve optie. Een zigzaggend pad dat je lopend kan afleggen en in totaal een beklimming van 2700 meter maakt. Op zaterdag om vijf uur ‘s ochtends staat heel fit Bogota aan de voet van de berg om in hun hardloop outfit de klim aan te gaan. Met als bedoeling de tijd die nauwgelet geklokt wordt van vorige week te verbeteren en oprecht teleurgesteld te zijn als dit niet lukt. De echte die-hards gaan zelfs meerdere keren op en neer waarbij ze joggend omhoog- en rennend naar beneden gaan.

Ik was benieuwd naar deze lokale gymnastiek die wordt uitgevoerd voor de toeristen wakker zijn, want die zouden alleen maar in de weg lopen werd gezegd, en stond ook kwart voor zes tussen de Adidas en Nike pakjes in mijn spijkerbroek en met nep All-stars van de van Haren aan mijn voeten. De eerste 300 meter gingen prima, maar daarna ontdekte ik al snel het voordeel dat zij hadden van hun altitude-Hb-doping. Ik ga niet zeggen dat normaal in Nederland mijn longen altijd in topconditie zijn, maar op deze hoogte zonder bergtraining deden ze alsof ze door een rietje moesten ademen en moest ik mijn hart meerdere keren een pauze gunnen om het weer in een enigszins normaal tempo te laten kloppen.

Als motivatie staan er geregeld borden die aangeven op welke hoogte je je bevindt en hoe steil het volgende stuk zal zijn. Opzich bemoedigende borden, maar niet als je pas halverwege bent, je longen opnieuw doen of je doodgaat en zo’n hieperdepieper jogger je vrolijk voorbij huppelt. Toch bestaat opgeven natuurlijk niet en lukt het vanzelf wel een keertje om boven te komen. Zolang je maar aan je eigen conditie toegeeft en voldoende adempauzes neemt. In uiteindelijk een persoonlijk record, dat in schril contrast stond met de wekelijkse hobbelaars bereikte ik de top. Een top waar anderen ook nog even een sprintje trokken, aangezien de dienst in de kerk op het punt van beginnen stond. Nog uithijgend en water drinkend verzamelden de lopers zich in de banken, waar met luide Spaanse muziek de entree van de pastoor werd aangekondigd. Een uur lang hadden ze nu de tijd om bij te komen voor ze aan de afdaling konden beginnen. Volgende week vanaf vijf uur ‘s ochtends zullen ze zich weer aan de voet van de Montserratte verzamelen. In de tussentijd kunnen ze op de fiets over de steile hellingen en door weer en wind naar hun werk. Wat deze mensen doen doordeweeks en op hun vrije zaterdag is pure topsport.

Vanaf vandaag is het luchtruim boven de Oostvaardersplassen gesloten zodat kan worden gestart met het grootschalig afschieten van edelherten. Dat ze liever niet hebben dat wij met zijn allen tussen de herten door banjeren terwijl er geschoten wordt kan ik mij voorstellen. Het luchtruim afsluiten echter, komt over alsof Staatsbosbeheer met Buk-raketten de herten te lijf wil gaan, of dusdanige amateurjagers voor deze klus heeft opgetrommeld dat ze zeer raar verdwaalde kogels verwachten. Een andere verklaring is dat men verwacht dat tegenstanders met drones en helikopters filmmateriaal willen vergaren in hun strijd tegen deze rigoureuze maatregel om de wildstand te reduceren. 

Hoe heeft het zover kunnen komen dat er ruim een jaar lang eindeloos is gediscussieerd, geprocedeerd en gedemonstreerd tot zelfs de ME eraan te pas moest komen.   

Bij het grote publiek zal de hele ophef pas sinds dit jaar onder de aandacht zijn gekomen, maar de problemen bestaan al veel langer. Al in 2003 waren er de eerste discussies over het groot wildbeleid in de Oostvaardersplassen. Destijds was één van de suggesties om wolven te introduceren in het gebied die de aanwas van jonge hertjes en paarden wat in toom konden houden. Helaas is het door alle Roodkapje, Zeven Geitjes en vele andere griezelverhalen over deze kinderverslindende beesten hier nooit van gekomen en bleven met name de populaties paarden en herten gestaag groeien. Destijds was er nog voldoende voedsel, omdat deze dieren zich in de winter konden voeden met de schors van de bomen in het bos. Het probleem is echter dat de bomen daar niet zo heel goed tegen kunnen en het bos langzaam maar zeker is getransformeerd in een dorre vlakte. Een dorre vlakte waar in 2013 een film over werd uitgebracht die de ontberingen van de grote grazers in de winter op de voet volgde. De film werd een bioscoopkraker met als gevolg dat deze ´Nieuwe wildernis´ niet meer enkel het domein was van een enkele ornitholoog met een telescoop, maar het grote publiek de polderdijk naar de Oostvaardersplassen ging ontdekken. Deze naar massatoerisme neigende enthousiastelingen zagen nu met eigen ogen hoe die schattige paardjes uitgemergeld over de kale bevroren moddervelden banjerden en voelden zich begaan met het leed dat ze zagen.  

De eerste winter na het uitkomen van deze film was direct een strenge winter waarbij 1600 dieren verhongerde waardoor de discussie oplaaide of Staatsbosbeheer kon worden verplicht bij te voeren. Na een paar zachtere winters die de gemoederen enigszins tot bedaren brachten kwam het de afgelopen winter tot een climax. Actievoerders namen het recht in eigen hand en begonnen met het bijvoeren van de verhongerende grote grazers.  

De dieren minnende bemoeienis is overigens heel begrijpelijk. Leed en verdriet dat je met eigen ogen ziet maakt veel strijdbaarder dan de onzichtbare slachtoffers van een ´Siberische beer´.  

Bovendien heeft bijna één derde van dit zichtbare wild de afgelopen winter niet overleefd wat inderdaad om veel dieren gaat. Echter geldt dit ook voor heel veel andere, minder opvallende,  dieren die allemaal niet zitten te wachten op een nieuwe Elfstedentocht. Zo is waarschijnlijk ruim driekwart van de ijsvogelpopulatie verhongerd, maar heb ik niemand met sardientjes voor de Oostvaardersplassen gezien.  

Wel was vriend en vijand er het over eens dat de populatie, mede door bijvoeren veel te groot is geworden voor de beschikbare hectares. Verplaatsen naar bossen elders in Europa is een wel erg naïeve oplossing, want iedere nuchtere individu kan invullen wat een Wit-Rus of Pool zou doen als er in hun achtertuinen vlak voor de Kerst malse herten, paarden en runderen worden uitgezet. 

Alle goedbedoelde acties ten spijt is het voor alle alternatieve oplossingen al een paar jaar te laat en kan nu het beste grootschalig worden afgeschoten. Vervolgens mag er na deze grote schoonmaak nooit meer worden bijgevoerd. Het gebied kan zich dan weer herstellen, bomen kunnen weer groeien en de ornitholoog met zijn telescoop ziet weer vogels in plaats van de boel kaalvretende kuddes Bambi´s en Bonfire´s. 

Ze moeten alleen wel een beetje doorknallen, anders zijn al die hertenbouten niet voor de Kerst verpakt. Want al dit vrije uitloop vlees dat een kiesbewust keurmerk van minstens vijf sterren verdiend moet natuurlijk wel beschikbaar worden gemaakt voor consumptie. Deze beesten wordt nu een uitputtingsslag bespaard komende winter en ze hebben sowieso een betere zomer gehad dan de Kerstkalkoen. 

En hoe mooi zou het zijn als dit mooie scharrelvlees dan exclusief beschikbaar wordt gesteld voor pakketten van de voedselbank. Dat iedereen die hier afhankelijk van is en het het hele jaar heeft moeten doen met oud brood, koekjes, pindakaas, chips en oude pepernoten eens kwaliteit meekrijgt voor de feestdagen.  

Deze week draaide Qmusic hun top 1000 aller tijden en daarbij was het niet de muziek die mijn aandacht trok, maar de reclameblokken waar je één derde van de tijd naar moet luisteren. Het is namelijk eind november en tot voor kort zou in deze tijd van het jaar in ieder reclamespotje de Sint centraal hebben gestaan, die in halfbakken rijmelarij zijn verbazing zou uiten over de gigantisch lage prijzen van alles dat op de wenslijstjes stond die hij ontvangen had. Anno 2018 heb ik geen enkele keer een lage bromstem, versjes, of stoombootgeluiden gehoord tijdens de commerciële onderbrekingen.  

Anno 2018 moet iedereen namelijk massaal de decemberinkopen doen tijdens Black Friday. Black Watte? We begonnen het er toch net over eens te worden dat Black niet meer van deze tijd was en niets met traditie te maken heeft? Hoe ironisch de naam ook is heeft de Retail hiermee in nog geen drie jaar tijd dit Amerikaanse begrip op de Nederlandse markt gekregen. Wat houdt Black Friday precies in, wat is de link met Nederland en hoe heeft het zo snel een prominente plek in de Nederlandse markt kunnen krijgen?

Het antwoord op de eerste vraag is ‘de dag na Amerikaans Thanksgiving‘ waarop Amerikanen allemaal vrij zijn. Dit fenomeen is waarschijnlijk in de jaren ’50 ontstaan doordat relatief veel mensen zich ziek meldden op het werk de dag na Thanksgiving om zo een lang weekend te hebben. Dit begon ook bij warenhuizen op te vallen die een significante verhoging van de omzet zagen op deze vrijdag. Nadat deze vrijdag rond de jaren ’60 een net zo gebruikelijke vrije dag begon te worden als bij ons de vrijdag na Hemelvaart was de shoptraditie definitief. Waar de naam precies vandaan komt bestaat onenigheid over, maar het werd in de jaren ’80 een vast begrip. Het meest voor de hand liggende is dat ‘zwart‘ refereert naar de grote drukte, net als zwarte zaterdag op de Franse snelwegen. Warenhuizen gooiden vanaf toen hun zomercollecties in de dump en het werd het officiële startschot van de Kerstinkopen. De beelden hiervan zal iedereen weleens langs hebben zien komen; Vrouwen die en masse zich verdringen voor ingang, wachtend tot ergens middenin de nacht de deuren worden geopend, waarna iedereen zich als wilde puppy’s verspreidt tussen de stellages. Vechtend om hetzelfde zomerjurkje en struikelend over de afgekeurde aanbiedingen die op de grond zijn beland. Een jaarlijks terugkerend fenomeen waarvan ik hoop dat we dat in Nederland slechts eenmalig hebben meegemaakt bij de opheffingsuitverkoop van de V&D. 

Deze koopjesdag is dus gebaseerd op een vrije dag in de Verenigde Staten, wat is dan de link met Nederland?  Nou helemaal niks en mits je een Amerikaanse baas hebt die iedereen vrijaf heeft gegeven zat je hoogstwaarschijnlijk gewoon op kantoor vandaag. Wij hebben misschien als vergelijkbare tegenhanger Tweede Pinksterdag waarop massaal de meubelboulevard en de tuincentra worden bezocht.  

Hoe kan het dan dat we al de hele week worden overspoeld door ‘Black Friday’ dit en ‘Black Friday’ dat. Bijna alsof we niet snel genoeg vertrouwd moeten worden met dit begrip en het moeten gaan associëren met de feestdagen. Al zou het overigens wel een aanwinst zijn als wij overnemen dat Black Friday de aftrap van de Kerstverkoop is en de Action niet meer in oktober al de eerste lichtgevende rendieren in de schappen heeft. Hoogstwaarschijnlijk is de Action niet de reden waarom Nederland in een razend tempo moet ver-black-fridayen. Volgens mij zit er een andere belangrijke reden achter die, mijns inziens mag worden gezien als een commerciële meesterzet. Zonder dat er Facebookrellen, barricades of politieke debatten zijn gehouden is de Sint in drie jaar tijd geruisloos naar de achtergrond van het reclamepodium verdwenen en zal de komende jaren volledig worden vervangen door mega advertenties met schreeuwende kortingen en nog schreeuwender de titel ‘Black Friday deals‘. Op deze manier kan de Retail maximaal hun sales bedrijven zonder het nog langer te associëren aan het toch redelijk beladen geworden Sinterklaasfeest, maar hebben ze wel een massale aanleiding aanleiding om maximaal te adverteren. Toevallig een kleine twee weken voor Pakjesavond.  

In deze meesterzet valt het overigens wel mee met de serieuze kortingen die deze salesdag met zich meebrengt. Sterker nog, in 90% van de kortingsgevallen betaal je nu net zoveel als van de zomer, maar door een hype te creëren wordt er een psychologisch mechanisme in ons brein wakker geschud dat ervan overtuigd is een geweldige aanbieding te missen als ze niet gelijk met de massa op deze dag in actie komen. Ten tweede lezen we de zo verleidelijke aanbiedingen van alle slimme Retail-meneren maar half en zien we enkel dat iets sterk is afgeprijsd, maar niet om welke specifieke uitgave van Samsung of HTC het nou precies ging. Vervolgens rennen we naar de winkel om de aanbieding te kopen, maar zien we naast de afgeprijsde versie een nog veel mooiere, betere en vettere versie staan die helaas dan weer niet is afgeprijsd, maar voor alles dat hij kan toch helemaal niet zo duur is. Voor die 200 eurootjes meer heb je dan wel een top aankoop, een stuk beter dan die oude versie die voor hij werd afgeprijsd nog even duur was. En zo sta je bij de kassa met de vettere versie die niet in de folder stond. Jij blij, maar het is stiekem wel gewoon 1-0 voor de slimme Retail-meneer. 

Eerlijk is eerlijk, er zou ook wel een steekje los moeten zitten bij verkopers als ze juist in de periode dat iedereen massaal een gat in zijn hand heeft ze minder gaan vragen voor hun spullen. Een ijscoman gaat toch ook niet op een mooie zomerdag aan het strand minder voor zijn ijsje vragen dan middenin de winter? Bestaat echte korting dan helemaal niet meer? Tuurlijk wel, vanaf 27 december kun je weer de meest kleurrijke kerstballen krijgen voor nog niet de helft van de prijs waarvoor ze tijdens Black Friday nog over de toonbank gingen en zodra iPhone weer een paar nieuwe modellen heeft uitgebracht worden de oudere versies vanzelf betaalbaarder. Enige nadeel van deze echte kortingen is dat ze een beetje te laat komen voor de meeste mensen.

Voor wie trouwens nu pas doorheeft dat het vandaag Black Friday was, niets gelooft van valse kortingen en graag met de massa mee had willen gaan heb ik goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat je inderdaad het hele spektakel hebt gemist. Het goede nieuws is dat de afgelopen paar jaar ook ‘Cyber Monday’ in het leven is geroepen. Dit is komende maandag en kent precies dezelfde kortingsprincipes als de grote vrijdag-broer, maar dan speciaal voor iedereen die liever shopt op bol.com en Zalando.

Ondanks de Algarve-temperaturen afgelopen week, die er nog een laatste keer voor zorgen dat de terrassen stampvol zitten en de barbecue wordt aangestoken zit de zomer er echt wel op. De dagen zijn al beduidend korter dan een maand terug, de bomen laten een vol kleurenpalet aan bladeren naar beneden dwarrelen en de stad is volgestroomd met feestgangers uit alle windstreken.  Vijf dagen lang staat de hoofdstad in het teken van het Amsterdam Dance Event, dat weer van start is gegaan om het zonovergoten festivalseizoen 2018 af te sluiten. De eerste nacht heeft gelijk al zijn sporen nagelaten, want door heel Noord dolen Franse, Duitse en Engelse jongeren. Totaal gedesoriënteerd lurkend aan een Aldi frappuccino en een plastic tasje vol fruit om het geweten wat te sussen. Gelukkig weten ze dat het hier in Nederland niet moeilijk is om aan de nodige redmiddelen te komen die het weer mogelijk zullen maken om vanavond als herboren de dansvloer te betreden.  

Dit clubje uitbrakkende toeristen zullen niet de enige ADE-bezoekers zijn die zich opladen met illegale middelen. Het gebruik van mdma, cocaïne en met name xtc is in de afgelopen jaren steeds gangbaarder geworden in de uitgaansscene van de grote steden. De exacte hoeveelheden zijn niet bekend, aangezien producenten van illegale producten en smokkelaars over het algemeen hun administratie niet graag delen met andere instanties. Wel valt er een schatting te maken naar aanleiding van de hoeveelheid onderschepte ladingen. Cocaïne wordt allang niet meer door desparate bolletjesslikkers in ons land geloodst, maar komt in grote hoeveelheden via de haven binnen. Alleen vorige week al is er in totaal 1500 kilo onderschept in de haven van Vlissingen. Netjes verstopt tussen pallets bananen afkomstig uit verschillende Zuid-Amerikaanse vrachtschepen. Pillen hoeven niet de grens over te worden gesmokkeld, aangezien Nederland de grootste producent is en ook daarin lijken we steeds groter te worden wat de politie in de afgelopen dagen onder andere een vondst van 176.000 pillen bij een huiszoeking opleverde.  

Aannemende dat deze grote vondsten niet het gevolg zijn van dusdanig efficiënt speurwerk dat productie en smokkel onmogelijk maakt kan hieruit worden opgemaakt dat de vraag sterk is gestegen en ik zie geen aanwijzingen dat dit snel zal veranderen. Gebruikers zijn namelijk niet enkel wat adolescenten en studenten die ermee stoppen zodra ze een grote-mensen-baan hebben en gesetteld zijn. Sterker nog, de meeste afnemers zijn hoger opgeleide, maatschappelijk betrokken, fulltime werkende mensen. Dat laatste is simpel te verklaren, want het gebruik van deze middelen, met name cocaïne, is een dure hobby. Wat ik hierbij alleen niet helemaal kan rijmen is dat dit over het algemeen ook de mensen zijn die zich bewust zijn van milieuproblemen en er is geen enkele drug die klimaatneutraal wordt geproduceerd. De productie is in alle gevallen killing voor de directe omgeving en brengt in het gehele proces maatschappelijke onrust met zich mee. Daarbij steekt cocaïne er met kop en schouders bovenuit en zouden we alleen al om die reden massaal dit witte poeder moeten boycotten. Ik zal niet volledig uitweiden over alle misstanden die gaande zijn in de wereld op het gebied van de productie, want daarvoor is er de afgelopen twee jaar al meer dan genoeg aandacht in de media geweest.  

Ik wil enkel kort een argument dat ik meerdere malen gehoord heb tegenspreken. Namelijk dat men het gebruik van cocaïne verdedigde, omdat het zou gaan om een natuurlijk product. Buiten het feit dat je naar mijn idee bij ieder lijntje bloed aan je handen (of in je neus, het is maar even hoe je het bekijkt) hebt, alleen al in Mexico heeft de drugsoorlog in de afgelopen 15 jaar al meer dan 100.000 mensen het leven gekost, is cocaïne allesbehalve een natuurlijk product. De basis ligt inderdaad bij bladeren, afkomstig van plantages die zijn aangelegd ten koste van wellicht wel een half miljoen hectare tropisch regenwoud. Deze bladeren worden vervolgens in badjes van onder andere kerosine, kaliumpermanganaat, zwavelzuur en aceton gedompeld om van 125 kilo coca uiteindelijk 1 kilo cocaïne te produceren.  Misschien ligt het aan mij, maar ik zie niet veel natuurlijks aan iets dat eerst volledig wordt opgelost in een zwembad vol vliegtuigbrandstof.

De productie van xtc brengt eveneens gigantisch veel chemisch afval met zich mee waar de fabrikant van af moet zien te komen. Op het moment dat hij het netjes naar de vuilstort zou brengen zal hij vreemd worden aangekeken, dus wordt het illegaal gedumpt. Waar het vervolgens terechtkomt in het grondwater en zo uiteindelijk in ons eigen drinkwater. Klein pluspuntje is dat de dumpers de laatste tijd steeds brutaler of luier beginnen te worden en geregelder hun rotzooi in woonwijken deponeren. Dat maakt het in ieder geval voor de gemeente eenvoudiger om de boel op een nette manier op te ruimen. 

Dan toch maar de productie gaan legaliseren? Opzich hoeft dat helemaal niet zo ingewikkeld te zijn en ik kan wel wat voordelen daarvoor bedenken. Momenteel worden er al vaak varkensstallen in Brabant gebruikt als drugslab, dus het meest efficiënt zou zijn om deze enkel tot professionele fabrieken te verbouwen en de overbodig geworden dekmantel-varkens te verwijderen. Het aantal scheetjes latende krulstaarten wordt daarmee gelijk ook gereduceerd, want we moesten sowieso al minder vlees gaan eten. Nog een voordeel is dat iedereen dan zeker weet dat de pillen geen andere rotzooi bevatten en de overheid heeft weer iets waar ze megaveel accijns op kunnen verdienen. Wel moet de verdere winst worden gebruikt om de tot nu toe ontstane grondverontreiniging volledig op te ruimen. Wat wel even heel belangrijk is, is dat we dit volledig geheim houden natuurlijk. Anders gaat Merkel zich er weer mee bemoeien en worden we het hele jaar door door Franse, Duitse en Engelse toeristen overspoeld die de volgende dag doelloos met een Aldi frappuccino door Noord dolen. 

Alle feestgangers wens ik heel veel plezier komende dagen en slik/snuif met mate 

 

 

 

 

 

Nike heeft deze week alle media-schijnwerpers op zich weten te zetten met een commercial die zijn officiële première nog niet eens heeft gehad. Een filmpje waarin je LeBron James een driepunter ziet scoren, Serena Williams een ace ziet slaan en nog een aantal bekende en minder bekende Amerikaanse sporters ziet zegevieren. Op het eerste gezicht had dit rechtstreeks uit Trumps campagne ´Let´s make America great again´ afkomstig kunnen zijn. Hoe kan een promotiefilmpje voor een kledingmerk dat nog geen twee minuten duurt dan toch voor zoveel ophef zorgen? 

Het is overigens niet de eerste keer dat een kledingmerk voor maatschappelijke ophef zorgt, zowel bewust als onbewust. Een goed voorbeeld van bewust choqueren is het Italiaanse Benetton, een merk dat gebreide kleding in felle kleuren produceert, maar daar niet zijn grootste bekendheid mee heeft gehaald. De naamsbekendheid is voornamelijk te danken aan billboards van zoenende homo´s, wereldleiders en geestelijken. Portretten van Aidspatiënten en ter dood veroordeelden. Van oorlogen en oproer, zolang de afbeeldingen maar het gewenste effect hadden: een zo groot mogelijk publiek bereiken. Positief dan wel negatief, publiciteit is publiciteit moet jarenlang het idee van het management zijn geweest. Gevolg is echter wel dat consumenten van het merk Benetton automatisch werden geassocieerd met de maatschappelijke boodschap. Sinds 2015 is het Italiaanse bedrijf zich meer gaan leggen op consumentgerichte in plaats van politiek-maatschappelijke reclame om beter te kunnen concurreren op de markt. Immers was het doel om bekendheid te halen bereikt, alleen liep de verkoop nog veel te ver achter om het hoofd lang boven water te kunnen houden. 

Waar de publiciteit van Benetton een geregisseerde campagne was, kende het Engelse kledingmerk Lonsdale een populariteit die volledig onbedoeld was. Dit oorspronkelijke merk voor boksers werd rond de eeuwwisseling in Nederland steeds meer geassocieerd met extreemrechts. Iets dat zou komen door de opeenvolgende letters ´nsda´ die konden refereren naar de nsdap en het lettertype daarvan. Een maatschappelijk imago waar Lonsdale middels verschillende campagnes zich tegen heeft geprobeerd te verzetten met campagnes waarin het stelling nam tegen racisme. Het kwaad was echter al geschied, want de term ´Lonsdale-jongeren´ was inmiddels een algemeen begrip geworden voor xenofobe, naar hardcore luisterende jongeren met een kort lontje. Dit leidde zelfs tot een verbod op het dragen van dit kledingmerk in sommige discotheken. In 2005 besloot Lonsdale de verkoop van het eigen merk in Nederland stop te zetten. Het politiek-maatschappelijke verband met het merk was in negatieve zin te groot geworden. 

Dat brengt ons terug bij het patriottistische filmpje van Nike, want naast deze hedendaagse sporthelden loopt een weggehoonde sportheld als rode draad door het spotje heen, de inspreker van de commercial, Colin Kaepernick. Aangezien American Football in Nederland slechter zal worden bekeken dan een wedstrijd tussen Telstar en Almere City zal deze man hier wellicht niet bekend zijn om zijn sportprestaties. Ik ken hem daar ook zeker niet van, ik ken amper de spelregels van deze neprugby sport. Nee Colin Kaepernick is in 2016 bekend geworden nadat hij als eerste sporter weigerde op te staan, maar knielde tijdens het Amerikaanse volkslied uit protest tegen het excessieve politiegeweld in de VS jegens de zwarte bevolking. Een actie die van meerdere Afro-Amerikaanse atleten navolging kreeg, maar mede door de Twittergeile president van het land keihard werd afgebrand. Dit respectloze protest was een belediging voor de Amerikaanse vlag en iedereen die voor de natie het leven had gelaten. Voor Kaepernick betekende zijn actie het einde van zijn carrière aangezien geen enkel footballteam deze oproerkraaier meer in zijn gelederen wilde opnemen. Zo leek het een jaar lang of deze uitbanning hem zou dwingen tot anonimiteit en daarmee volledig onschadelijk zou zijn gemaakt voor de witte autoriteiten.  

Tot ´s werelds grootste sportmerk de clubloze man een podium gaf. Ineens staat Kaepernick, samen met Nike vol in de picture en dat is voor de Amerikaanse multinational niet zonder risico´s. Op deze manier heeft het bedrijf een duidelijke stelling in een politiek-maatschappelijk debat genomen wat nooit voor louter positieve, maar zeker ook negatieve reacties zorgt. Zo verschenen er al snel filmpjes op internet van verbrande sportschoenen met het bekende Nike-logo erop. Ome Donald kroop ook weer snel achter zijn computer om maar weer eens een tweet de wereld in te sturen waarin hij stelt dat Nike zal bezwijken onder de onvermijdelijke boycot van het merk. De eerste reactie op de beurzen laat inderdaad zien dat het anti-racisme statement dat gemaakt is een verlies laat zien.  

Waar komt toch die felheid vandaan tegen mensen die racisme willen aankaarten? Hoe kan een land een president hebben die zich als een pitbull vastbijt in mensen die hun nek uitsteken voor iets meer gelijkwaardigheid en wederzijds begrip? Niet alleen in de VS natuurlijk, in Nederland loopt ook een minister rond die Suriname een failed state noemt en waar we straks weer gewoon de draad oppakken in de zwarte pieten-veldslag (want een discussie kan je het al jaren niet meer noemen) op het punt waar hij vorig jaar december is afgekapt ergens op een snelweg in Friesland. De kans dat de volgende intocht al gevrijwaard zal zijn van volledig zwart geschminkte Pieten lijkt nihil, maar laten we dan op zijn minst afspreken dat ze allemaal schoenen en een petje van Nike dragen en knielen als ´zie ginds wordt de stoomboot´ wordt gezongen, just do it!